- Kategoria: Kultura
Zespół Śpiewaczy „Swańki”
Motywy powstania i krótka historia zespołu.
„Gdzie słyszysz śpiew, tam śmiało wstąp, tam dobre serca mają, bo ludzie źli, ach, wierzaj mi, ci nigdy nie śpiewają” – nie wiedząc, że są to słowa Johanna Wolfganga Goethe, tak mówiła moja babcia - Stanisława Buska, która przez swoje życie szła z pieśnią na ustach i której historia życia tak bardzo była związana z muzyką. Później, babcia mojego męża – Zofia Peszko, która śpiewała w wyryckim zespole śpiewaczym, a której bardzo pogodny tembr głosu, do dziś tkwi w mojej pamięci.
Wyryki są typową wsią o układzie rzędowym o charakterystycznym łanowym układzie pól, gdzie z zagospodarowanego terenu każdy osadnik otrzymywał prostokątny skupiony kawał gruntu przylegający dłuższym bokiem do działki sąsiada. Na początku wydzielonego pasa ziemi znajdowała się zabudowa mieszkalna, następnie zagrodowa, grunty uprawiane i nawożone co roku, grunty dalsze uprawiane co drugi rok i nie nawożone, pastwiska oraz las. Najstarsi mieszkańcy Wyryk wspominają o przemianach dotyczących układu pól, jakie zachodziły za czasów ich dziadów. Opowiadają o decyzjach królowej Bony i zmianach, jakie zaszły w układzie gruntów. Wnioskować można, że Wyryki jeszcze przed XVI wiekiem charakteryzowały się rzędowym lub szeregowym układem zabudowy.
W latach dwudziestych poprzedniego stulecia Wyryki i inne obszary terenu gminy należały do najsilniej rozwiniętych pod względem tkactwa. Ze względu na dobrą jakość i oryginalność wzorów tkactwo rozwinęło się do tego stopnia, że wieś od końca do końca stała się jakby na ówczesne czasy fabryką, tkalnią rzemiosła artystycznego tutejszych kobiet. Tkano właściwie do lat 80 dwudziestego stulecia. Tkano kilimki tęczowe i w pasy, wybierane i w krokwie, dywany i płachty, płótno – wręcz różne, wyryckie cuda w tęczowych i żywych kolorach. Osobliwością wyryckiego tkactwa jest pewna gama kolorów charakterystycznych dla tej ziemi – siwy, popiel, chaber, ciemna zieleń, bordo, brąz w odmianach, czerwień i czerń.